Krążąc po siedzibie Rady Wiedźminów, dostrzegasz wejście do nowo wybudowanego skrzydła. Na korytarzu panuje półmrok, nie zamontowano jeszcze uchwytów na pochodnie, a jedynym źródłem światła jest blask księżyca wpadający przez okna. Uświadamiasz sobie, że jest już późno, mimo to, krok za krokiem, zagłębiasz się w mrok korytarza, oddalając od ciepłego światła pochodni. Zerkasz jeszcze raz na chwilę przez ramię, zastanawiasz się, czy nie wrócić do swojego pokoju. Szybo porzucasz tą natrętną myśl, bierzesz głęboki wdech i, po powolnym wypuszczeniu powietrza przez usta, ruszasz dalej. Rozglądasz się uważnie i uświadamiasz sobie, że to najbardziej okazała część budynku, jaką przyszło Ci oglądać. Sufit ginął gdzieś wysoko w mroku, podtrzymywany gładkimi, okrągłymi kolumnami z białego kamienia. Nachodzi Cię pewność, że w blasku słońca to miejsce wyglądałoby jeszcze okazalej. I wtedy dostrzegasz coś jeszcze. Blask płomieni w oddali.

Zbliżasz się niepewnie, ostrożnie stawiając każdy krok, by nie zrobić choćby najmniejszego dźwięku. Nie wiesz, dlaczego to robisz. Po prostu czujesz, że w tym miejscu powinna być zachowana cisza. Po dłuższej chwili docierasz do kręgu posągów, wielkich, wykonanych z dbałością o najdrobniejsze szczegóły, zupełnie, jakby ich pierwowzory zostały powiększone do olbrzymich rozmiarów i zamienione zdradziecko w kamień. Podchodzisz do pierwszego z prawej. Przedstawia on Elfa, w przyklęku obserwującego coś w oddali



Podchodzisz jeszcze bliżej, dech zamarł Ci w piersi na widok tak wspaniałej rzeźby. Oglądasz ją dokładnie i z każdą chwilą, Twój zachwyt rośnie. W końcu dostrzegasz tabliczkę i podnóża posągu, a na niej stylizowanymi zawijasami napisane, co następuje:

ZAWISZA
Cichy obrońca. Strażnik miast. Zawsze krążył tam, gdzie najwięcej bezbronnych i niewinnych potrzebowało pomocy. Bez słowa skargi z wysoka długimi godzinami obserwował okolice, by nagle uderzyć na wroga i ocalić potrzebujących. Nigdy nie wzdragał się od przyjęcia na siebie ciosów wroga, by ocalić towarzysza. Zawsze będziemy go pamiętać, jako przyjaciela.

Ostatnio edytowany przez Vilquor Piwochlap (2010-07-24 14:03:56)