Naprawdę niezłe. Z powieści na powieść przechodzisz samego siebie. Chyle czoła, moje gratki.

Spokojnie wszystko w swoim czasie. Opowiadanie jest jak dobre wino in starsze tym lepsze czyli  musimy uzbroić się w cierpliwość.

Pawcio, nasza fabuła gildii rośnie w Twoich opowiadaniach. Bardzo mi się podoba, chyba za szybko czytam, że później wracam jeszcze raz, lub tak wciąga że nie wiem kiedy, a już kończy się Gratulki!

cóż nie czas na wilekie słowa - ale zasłużyłeś na wszystkie pochwały jakie tu czytasz - jestem zapalonym czytelnikiem - Twoje opowiadania czyta się rewelacyjnie - duży Szacun

4 cześć   jakoś się rozkręciłeś i coraz częściej piszesz i coraz wiecej.
bardzo mi się podobały retrospekcje...   zdziwiłam się widząc Ariellę w opowiadaniu... tylko czemu zabiłeś mojego ukochanego?... jak mogłeś...   aczkolwiek ciesze się bo to fajny wątek..   skoro brat Arielli jest elfem to ona tez...  a powinna być bestiołakiem      

w każdym bądź razie z przyjemnością przeczytałam po kilku nieprzespanych nocach i mimo ogólnego zmeczenia z zapartym tchem śledziłam bieg wydarzeń    

ciesze się że je piszesz bo jest naprawde warte uwagi

pozdrawiam

Słusznie Ariello zauważyłaś i to pokrewieństwo było celowe Niestety więcej wyjaśnień w tej sprawie nie zdradzę Przynajmniej narazie

nareszcie mialam chwile czsu zeby przeczytac czec 5,   nie bede sie po kazdej czesci powtarzac i chwalic Cie pod niebiosa Vilquor,   tylko powiem ze scena z Tobą i Laerathia byla najfajniejsza   no i jescze ze Słodką